Archiwum

Autorka w utworze podjęła temat stary jak świat, a na pewno prawie tak sędziwy jak sama literatura. Napisała o nieuchronności upływu czasu, o kruchości ludzkiego istnienia, które tę ma wszakże przewagę nad długowieczną trwałością innych bytów, że bogatsze jest od nich o świadomość, w tym także o zdolność widzenia własnego przemijania. Kryje się tu zatem i myśl Koheleta, i zaduma Pascala, ale Szymborska ujęła problem nietypowo, nieposępnie, lekko i z humorem. 
Czytaj dalej