Blog

„Dżuma” to powieść paraboliczna. Oprócz warstwy znaczeń dosłownych posiada umieszczoną pod nimi treść ukrytą, nieograniczoną do kilku lub kilkudziesięciu znaków, ale rozciągniętą na całej długości tekstu. Tytułowa dżuma jest wszelkim nieszczęściem niszczącym życie, paraliżującym funkcjonowanie społecznych więzi, budzącym strach. Utwór przynależy do modnego w XX wieku egzystencjalizmu, typu refleksji, nawet wyodrębnionego już wtedy filozoficznego nurtu. 
Czytaj dalej

 ZDJĘCIE Z SERWISU PIXABAY

Powieść została wydana w 1961 roku. Od 1966 emitowano w amerykańskiej telewizji serial „Star Trek”, od 1977 w polskiej serial „Kosmos 1999”, w 1977 pojawił się w kinach „Star Wars”. To zestawienie skłania do refleksji, że ludzka wyobraźnia ma swoje granice. Kiedy już technologia pozwoliła na budowanie stacji w kosmosie, długotrwały pobyt na nich ludzi, okazało się, że trudno pójść dalej poza to, co wymyślił Lem czy autorzy scenariuszy wyżej wymienionych obrazów. Pomysł serii „Gwiezdnych wojen” dożywa swoich dni i najnowsze realizacje to odgrzewane kotlety. „Pasażerowie”, skądinąd przyjemny w odbiorze film nie dają poczucia, że wymyślono cokolwiek więcej niż Arthur Clarke czy Stanley Kubrick, autorzy scenariusza do „2001 Odysei Kosmicznej”. „Blade Runner”, czyli „Łowca androidów” Ridleya Scotta znalazł się na liście 100 najlepszych filmów wszech czasów  Amerykańskiego Instytutu Filmowego, a niedawno prezentowana jego kontynuacja… „Blade Runner 2049” okazał się absolutną klapą. 
Czytaj dalej

Źródło: Wikipedia

Zarówno powieść Molnara przeczytana w dzieciństwie, jak i film na podstawie utworu, pozostają głęboko w pamięci. Spotkanie z nimi po latach przekonuje mnie, że "Chłopcy z Placu Broni" zasługują w pełni na miano klasyki. Jest to dzieło bez "pudrowania", wiernie pokazujące słabości nastolatków, ale też "wspinanie się" ku dorosłości, ideałom. To książka o sile i słabości, o krzywdzie i wymierzaniu sprawiedliwości, o honorze, także o - pozwolę sobie użyć tego słowa - o mobbingu i nękaniu. Można się też wiele nauczyć z niej o sztuce prowadzenia wojny. 
Czytaj dalej

 fotografia pani Barbary Maliszewskiej zaczerpnięta z Wikipedii

Sztuka to ciągłe poszukiwanie idealnych proporcji między tym, co szlachetne i tym, co przyziemne, między znanym i nowym, wysublimowaną myślą i codziennością: „Nic dwa razy” jest utworem, w którym Szymborska łączy refleksję filozoficzną z erotykiem, intymną rozmową, tak jak uczynił to choćby Horacy w wierszu „Do Leukonoe”. 
Czytaj dalej

„Imię róży” to bestseller i klasyka literatury światowej. Niektórzy uważają, że Umberto Eco dał tym dziełem początek rozwojowi podkategorii powieści sensacyjnej sacro – thrillerowi. Fundamentem powodzenia „Imienia róży” jest znakomita znajomość średniowiecza i świetne rozumienie tej epoki przez autora. Dzięki temu nie ma w niej gaf, absurdów, które autorom głośnych powieści sensacyjnych się zdarzają. Utwór Eco to kopalnia wiedzy o epoce, choć zarzuca się mu, trzeba zaznaczyć, wzmocnienie niektórych stereotypów, jak na przykład ślepego okrucieństwa inkwizycji. Akcja osadzona została w okresie przełomu, na obszarze Włoch, gdzie w czternastym wieku rodzi się renesans i to czyni dzieło jeszcze bardziej interesującym.  
Czytaj dalej

 ZDJĘCIE Z SERWISU PIXABAY

Oda do rozpaczy to jeden z wielu tekstów, za które tak mocno pokochaliśmy Twardowskiego. Jeśli ktoś kwestionuje sens poezji, niech pochyli się z uwagą nad fenomenem popularności utworów księdza Twardowskiego. W komunistycznym państwie jego dzieła nie trafiały na karty podręczników, wspominały o nich jedynie media, które dziś nazwalibyśmy niszowymi. Sława poety jednak rosła. Był naprawdę czytany i lubiany. 
Czytaj dalej

O czym jest powieść Kurta Vonneguta? O pisaniu powieści, o zmaganiu się z tematem, dla którego trudno znaleźć gładką, zamknięta, gotową formę, o siłowaniu się z przeżyciem, ze śladami w pamięci i o próbie odnalezienia tego, co nazywamy rdzeniem człowieczeństwa. Nade wszystko o bezradności i osobistych dramatach weteranów wojennych, którzy nie mogli poukładać sobie życia w cywilu. 
Czytaj dalej

Tematem utworu są uczucia smutku, żalu, nawet rozpaczy wywołane przez długo, monotonnie padający deszcz. Skądś w epoce Młodej Polski, pod koniec dziewiętnastego stulecia w całej Europie wzięła się fascynacja mrokami zalegającymi w ludzkiej duszy. Czyżby przeczucie mającego nastąpić schyłku? Ile w końcu może trwać La Belle Époque? Ciekawe, że spodziewany kres jednak nastąpił.
Czytaj dalej

W gorące kwietniowe dni i noce zmagają się Eros i Tanatos w Weronie. I nie wie nikt, czy miłość została pokonana przez nienawiść, czy to nienawiść ostatecznie ustąpiła pola miłości. Drogie Panie i Drodzy Panowie. Stało się tak i tak. I tyleż wspaniałej młodzieży oddało życie w głupim sporze, w który energii swej nie miały już siły angażować starzejące się głowy rodów. Czy wiek przyćmił im jasność widzenia? Tylko Książę wyraża żal szczery, że nie powstrzymał bardziej stanowczo gorących głów. Kapulet może by oddał swą córkę synowi Montekiego.
Czytaj dalej