Blog

Na czym polega wyjątkowość Hamleta? Dobrze byłoby wiedzieć, zważywszy że Szekspir to dramaturg wszech czasów, a „Hamlet” jest jedną z najznakomitszych tragedii mistrza Williama obok „Króla Leara” i „Makbeta”. Fenomen tego bohatera bierze się prawdopodobnie z wielu sprzeczności, które go kształtują. Jest człowiekiem refleksji w świecie intryg i przemocy. Potrafi zabić, choć woli unikać przelewu krwi i z wymierzeniem kary mordercy ojca zwleka do ostatniej chwili. Jest księciem, który kpi z dworaków, a wobec zwykłych ludzi potrafi być ujmująco grzeczny i miły.
Czytaj dalej

Autor ukazuje w utworze ulotność ludzkiego życia, jego chwilowość, a także nasze nieudolne próby jego reżyserowania, a czyni to kreując dobrze znaną wszystkim sytuację tworzenia pozowanej fotografii. Podmiot liryczny daje wskazówki osobie, której obraz chce uwiecznić, a są one dwuznaczne. Odnoszą się do robienia zdjęcia, ale także do prób zapanowania nad strumieniem egzystencji, spraw, wydarzeń, słów i dramatów.
Czytaj dalej

Utwór Herberta opiera się na podobnym pomyśle co jego „Tren Fortynbrasa” i na przykład „W Weronie” Cypriana Kamila Norwida. Autor przenosi się w wyobraźni do momentu w losach bohatera, o którym mity bądź literackie relacje milczą. Sędziwy Prometeusz dożywa spokojnie swoich dni, jak większość emerytów. Jego żona krząta się po kuchni, bohater pisze pamiętniki, a jedyną rozrywką jest kolacja z aptekarzem i proboszczem. Chciałoby się zakrzyknąć: O bogowie! Czyż mógł spotkać bohatera, tytana gorszy los niż banalna starość?
Czytaj dalej

Autorka w utworze podjęła temat stary jak świat, a na pewno prawie tak sędziwy jak sama literatura. Napisała o nieuchronności upływu czasu, o kruchości ludzkiego istnienia, które tę ma wszakże przewagę nad długowieczną trwałością innych bytów, że bogatsze jest od nich o świadomość, w tym także o zdolność widzenia własnego przemijania. Kryje się tu zatem i myśl Koheleta, i zaduma Pascala, ale Szymborska ujęła problem nietypowo, nieposępnie, lekko i z humorem. 
Czytaj dalej

Wydaje mi się, że powieść Daniela Defoe zawiera wciąż niewykorzystywany w szkole potencjał. Mówiąc delikatnie, w zestawach lektur, minimach programowych, czy jak to sobie jeszcze nazwiemy, znajduje się nadreprezentacja idealistów nad pragmatykami. Dotyczy to zwłaszcza literatury ojczystej. Wyjątek stanowi krótko Wokulski, ale i on dla Łęckiej pozbywa się sklepu, a zdradzony, załamuje się i rezygnuje z udziałów w dochodowej spółce. W tekstach rodzimych autorów nurtu ziemiańskiego przestawiony jest dobrobyt zaradnego i pracowitego gospodarza, ale zmysłu do handlu w nich jak na lekarstwo, przynajmniej nikt się z nim nie afiszuje.

Czytaj dalej

W „Panu Tadeuszu” najważniejszy jest bohater zbiorowy – szlachta polska na Litwie. Dlatego może nieco w cieniu pozostaje postać najciekawsza w tym towarzystwie, persona, której biografię i osobowość poznajemy najlepiej, czyli Jacek Soplica.

Ileż literackich kalek, typów i wzorców autor w niego wpisał? Ileż określeń jest tu na miejscu?
Czytaj dalej

Stanisław Grochowiak to poeta związany z okresem PRL-u. Niestety, ponieważ kto wie, jak rozwinąłby się jego talent w zupełnie innych warunkach. Debiutował pojedynczymi wierszami na początku lat pięćdziesiątych, ale pierwszy tomik wydał dopiero w roku 1956, kiedy skończyła się w sztuce i literaturze epoka socrealizmu. Twórcom pozwolono wreszcie na coś więcej niż tylko bezwolną pracę w służbie propagandy.
Czytaj dalej