Blog

Krajobraz z Lanzarote - zdjęcie autora

Diuna – powieść powstała w roku 1965 i sądzę, że przynajmniej pośrednio wiąże się z porachunkami Zachodu z kolonializmem. Na planecie Arrakis znajduje się cenna substancja, której pozyskiwanie, handel nią dostarcza wielkich dochodów, które z kolei otwierają drogę do potężnych wpływów i władzy. Zainteresowane zyskami z przyprawy zwanej „melanżem”, a pachnącej cynamonem są wpływowe „wysokie rody”, sam Imperator, organizacja transportowa i kupiecka: „Gildia”, kompania KHOAM, a rodowici mieszkańcy Arrakis, oczywiście, nic z tego nie mogą mieć, żyją w skrajnie trudnych warunkach, bogactwo ich ziemi nie służy rozwojowi, gospodarce, kształceniu dzieci itd. 
Czytaj dalej

Giewont, bez dwóch zdań Giewont

Wpis w zdecydowanie lżejszym, wakacyjnym tonie. Nawet jak na wspomnienia z podróży, mniej treściwy niż zwykle. Widzę jednak, że w czerwcu, lipcu i sierpniu ta grupa tekstów cieszy się zainteresowaniem. A zatem będzie o tureckim kurorcie zamieszkałym przez tylu stałych obywateli, ilu żyje w Warszawie, o międzykulturowych potyczkach o pana, który rozdaje dzieciom prezenty, o biskupie Myry, którego, być może, w ogóle nie było, polskiej mafii oraz o: inwigilacji, śledzeniu, obserwacji bez żadnych nowoczesnych aplikacji. Zdjęcia klikajcie i powiększajcie. 
Czytaj dalej

 



Kadr z filmu z 1992 roku (John Malkovich i Gary Sinise)

„Myszy i ludzie” – to przy pierwszym spojrzeniu opowieść o rolnych robotnikach najmujących się do pracy i często tułających po kraju w poszukiwaniu zajęcia i zarobku. Nie ma co ukrywać, to historia samotnych mężczyzn bez majątku i rzadko kiedy mogących zaoferować coś więcej niż fizyczną siłę i czas. Nie są to jednak nieokrzesani prostacy. Potrafią być lojalni, empatyczni, życzliwi, przewidujący i dobrze rozumiejący swoją sytuację. Steinbeck zbudował na prostej, wydawałoby się, fabule wyznanie pełne głębi, niejednoznaczne – w istocie rzeczy -  alegoryczne dzieje ludzkości. Zapraszam. 
Czytaj dalej

Pomnik Poległym i Pomordowanym na Wschodzie, Warszawa 

„Inny świat” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego to wielkie dzieło ludzkiego umysłu i talentu, ale zarazem książka straszna. Ten utwór zagląda czytelnikowi do duszy i pyta go o wartość jego życia, o wolność, godność, niezależność, które ocalił bądź pozwolił sobie odebrać. Mimo pierwszego skojarzenia – łagry, wojna, totalitaryzm, „Inny świat” jest ponadczasową rozprawą o człowieczeństwie i warto ją studiować, by strzec pilnie najważniejszych wyznaczników naszej cywilizacji i praw jednostki do życia, decydowania o sobie, myślenia. „Inny świat” nie powinien stać w waszej biblioteczce. Przynajmniej raz na jakiś czas powinien leżeć na biurku lub przy łóżku. 


Czytaj dalej

Autorem ilustracji jest Kurt Vonnegut Jr. 

Kto lubi burzenie pomników, absurd i groteskę, sarkazm, kogo dopadł spleen, melancholia i irytacja na cały ten świat, znajdzie w „Śniadaniu mistrzów” i jego autorze dobre towarzystwo do intelektualnej rebelii, kontestacyjnych rozważań, odmalowywania świata wbrew kanonom, standardom, normom. Czasem ciężar doświadczeń staje się nie do uniesienia, kiedy indziej ogarnia człowieka zwątpienie w sens życia i pielęgnowania więzi z bliźnim i cóż wtedy zrobić? Można pryncypialnie skarcić się i przywołać do porządku. Można też, tak jak autor, pozwolić sobie na szczerość do bólu. Literatura przecie ma taką komódkę, gdzie spoczywają na poczesnym miejscu i Księga Hioba, i Księga Koheleta. A zatem nie wypadało mi pominąć głośnego niegdyś i wciąż cenionego dzieła, choć sam lubię bardziej powieści bogatsze w szczegóły, stylistycznie dopracowane, wypielęgnowane, pełne realistycznych obserwacji, zróżnicowanych charakterów. 
Czytaj dalej

„Władca much” to alegoryczna opowieść o zmaganiach ludzkiego rozumu i odpowiedzialności z instynktami, agresją i strachem. Rozgrywające się w sielankowej scenerii zabawy beztroskich w  większości rozbitków ustąpiły miejsca morderstwom i brutalnej eliminacji tych, którzy nie chcieli uznać nowego lidera. Bezmyślność zatryumfowała nad rozsądkiem. Na przykładzie mikrospołeczności dzieci pisarz odsłonił na kartach utworu najpoważniejsze ułomności ludzkiego gatunku. 
Czytaj dalej

Zdjęcie z serwisu PIXNIO 

W „Z zimną krwią” Truman Capote wykorzystał znakomicie swój literacki warsztat, by z pasją badacza opisać  nieznane mu zjawisko, zachowując jednocześnie naukowy dystans na kartach relacji. Autor połączył w utworze zalety reportażu z walorami  dobrze napisanej powieści. Na kilkuset stronach przedstawił historię zbrodni, która śledczym przez ponad dwa długie miesiące spędzała sen z powiek, ale gdybyśmy chcieli poprzestać na tej formule, to nie powiedziałoby się o „Z zimną krwią” naprawdę nic. Truman Capote przybliża czytelnikowi  dokładnie życie rodziny farmerów, którzy padli ofiarą mordu, ich zajęcia, osobowości, relacje z mieszkańcami Holcomb, równie wiele uwagi poświęcając przestępcom, ich bliskim, wcześniejszym losom.


Czytaj dalej